💥 Als je “alleen maar” vraagt of een hond aangelijnd kan worden

Wat begon als een rustige wandeling met mijn assistentiehond, eindigde met een klap in mijn gezicht en een scootmobiel die herhaaldelijk tegen me aan werd gereden. Waarom? Omdat ik vroeg of iemand zijn hond wilde aanlijnen. Omdat ik mijn hulphond wilde beschermen. En omdat ik, door mijn CPTSS, in een aanval terechtkwam toen die hulpvraag opnieuw genegeerd werd.

Maar laat me je even meenemen naar hoe het écht ging.

🌿 Een gewone wandeling… tot het misging

Mijn assistentiehond liep keurig aangelijnd. We waren in een rustige, groene omgeving. En toen kwam hij: een man op een scootmobiel met zijn hond loslopend voor zich uit. Geen riem. Geen reactie. Geen controle.

Ik vroeg hem meerdere keren of hij zijn hond bij zich wilde houden. Niet één keer, niet twee, maar vier keer. Hij weigerde te reageren. Mijn assistentiehond is aan het werk en mag niet zomaar benaderd worden – zeker niet door een onbekende loslopende hond.

Toen die hond tóch recht op ons af kwam, deed ik wat elke handler zou doen: ik plaatste mijn been ertussen. Niet om te schoppen, maar om mijn hulphond te beschermen. Die is er immers om míj te beschermen – dus ik moet hetzelfde voor haar doen.

👊 En toen sloeg hij me. Daarna reed hij op me in.

Wat er toen gebeurde, ging razendsnel.

Hij reed naar me toe, sloeg me hard in mijn gezicht met zijn vuist, en vervolgens reed hij tot drie keer toe met zijn scootmobiel op mij in. Opzettelijk. Hard. Mijn zoon was erbij en zag het gebeuren. Voor ons beiden een angstige, onwerkelijke situatie.

Ik heb direct de politie gebeld.

🚔 De politie kwam. En ja: ze gaven me gelijk.

De politie nam het gelukkig serieus. Ze erkenden dat zijn gedrag absoluut niet door de beugel kon. Wat hij deed was niet “een meningsverschil” of “miscommunicatie”. Het was mishandeling. Agressie. Bewuste schade.

Toch liep het af zoals het helaas vaak doet: hij mocht zijn verhaal doen, met een halfzachte “sorry maar jij…” richting een voorbijganger, en reed vervolgens weg.

Ik bleef achter. Trillend. Boos. Verdrietig. En ja, ook machteloos. Want zelfs met de politie erbij blijft het vaak bij woorden.

❗ Dit gaat niet alleen over mij

Dit verhaal staat niet op zichzelf. Iedere hulphondgebruiker kent het:

– Mensen die hun hond loslaten, ook al zien ze jouw hulphond.

– Mensen die je verzoek om afstand negeren.

– Mensen die agressief worden als je wél je grens aangeeft.

Alsof jouw beperking er niet toe doet. Alsof jouw hulphond “gewoon een hond” is. Alsof jij je mond moet houden als je veiligheid in gevaar komt.

Maar dat doe ik niet. Ik houd mijn mond niet meer.

🔒 Mijn grens is geen uitnodiging voor geweld

Ik weet van mezelf: in een CPTSS-aanval kan ik direct uit de hoek komen. Soms met scherpe woorden. Maar ik word nooit fysiek. En dat is een cruciaal verschil.

Er is géén excuus voor slaan. Géén excuus voor iemand opzettelijk aanrijden.

Het is geen discussie. Het is geweld.

📝 Aangifte? Misschien. Maar stil blijf ik sowieso niet.

De politie gaf aan dat ik aangifte kan doen. En ik overweeg dat serieus. Want mijn grens is overschreden. Mijn veiligheid genegeerd. Mijn hulphond – die mijn leven redt – werd door zijn gedrag in gevaar gebracht.

En dat laat ik niet zomaar gebeuren.

💬 Respect voor hulphondgebruikers is geen gunst. Het is noodzaak.

Als jij dit leest en denkt: “Ach, een hond los laten is toch niet zo erg?”, denk dan aan dit:

🔹 Je weet niet waarom iemand een assistentiehond heeft.

🔹 Je weet niet wat een onverwachte prikkel met diegene doet.

🔹 En je weet niet wat de impact is van jouw onverschilligheid.

Mijn hulphond is geen gezelschapsdier. Ze is mijn veiligheid. Mijn onafhankelijkheid. Mijn medicijn. En daar blijf je van af. Punt.

Wil je me helpen dit soort verhalen zichtbaar te maken? Deel dit. Praat erover. Of denk even twee keer na als iemand je vraagt je hond aan te lijnen.

Het lijkt een klein gebaar. Maar het kan voor een ander het verschil maken tussen veiligheid en paniek.